Bu gece uzun uzun aynaya kendime baktım,
Aman Allah’ım beyaz saçlarım ne kadar da çabuk çoğalmışlardı.
İhtiyarlığımın habercisi idi,
Ya da dünyanın geçiciliğinin ispatı.
Bence ise tecrübelerimin birikimi.
Mazime bakıyorum da
Neler görmüştüm neler,
Bir ömre sığmaz dediklerimi an be an yaşamıştım.
Ama hiç ümitsiz olmadım,
Sevgisizde kalmadım.
Tevekkülümü hep içim de büyüttüm.
Yaratana teslimiyetimi hiç ihmal etmedim.
“Olursa da O’ndan olmasa da Ondan” deyip,
Musibetlere hep tebessüm ettim.
Etrafımda hiç kimse olmasa bile,
Ağaçlara gülümsedim,
Kuşlar ile yoldaş oldum.
O’na sığındım.
Hiç yorulmadım,
Hatta “yorulma” kelimesini ise hiç sevmedim.
Tabiki de küskünlüklerim oldu,
“İnsanoğlu bu işte çiğ süt emmiş” dedim.
Başıma bir taş düşse,
“Yaptığım hatalardandır”
Hiç üzüntümü dile getirmedim.
Saçlarımın beyazlığına bakarken,
Gençliğimdeki gibi
Hala içim kıpır kıpır,
Hiç yorulmamışım,
“Çok şükür Yaradanım” dedim.
(Prof. Dr. Hamdi Temel)
